Kinderen hebben recht op speelruimte (1983)

De belangrijkste conclusies die dit rapport geeft zijn: speelruimte moet tot de basisbehoeften van kinderen gerekend worden; het recht van kinderen op speelruimte is een sociaal grondrecht; het recht van kinderen op speelruimte dient in de Nederlandse wetgeving te worden vastgelegd; maatschappij en overheid dienen gezamenlijk voorwaarden te scheppen voor spel en ontspanning van het kind; de gemeente is het meest aangewezen overheidsniveau om speelruimtebeleid te voeren; in het kader van het Besluit Ruimtelijke Ordening, artikel 7, hebben Burgemeester en Wethouders de plicht onderzoek te doen naar de mogelijkheden en wenselijkheden van speelruimte voor kinderen; speelruimte voor kinderen is niet gelijk te stellen met (op zichzelf staande) speelvoorzieningen; kinderen zijn belanghebbenden bij de verdeling en inrichting van de beschikbare ruimte in ons land; kinderen zijn in ons land bijna niet betrokken bij de beslissingen die betrekking hebben op speelruimte; kinderinspraak en -participatie is van groot belang voor kinderen; het onderscheid in speelvoorzieningen voor kinderen van verschillende leeftijdscategorieën (tot 6 jaar en 6-12 jaar) is een kerngegeven voor de planning; in Nederland ontbreken juridische waarborgen terwijl de totstandkoming van speelruimte in de woonomgeving wordt gekenmerkt door een informeel karakter; de werkgroep concludeert dat het grote aantal gegevens die hier gerapporteerd wordt een belangrijke basis kan leggen voor een kindvriendelijke stedenbouw en volkshuisvesting; de Werkgroep komt tegelijkertijd tot de conclusie dat er nog lacunes bestaan in de benodigde kennis, zeker wanneer zij in aanmerking neemt de grote verscheidenheid van herkomst van de verzamelde kennis; er lijkt een verband te bestaan tussen speelruimte en vandalisme. Tot slot worden er aanbevelingen gegeven.