Legacyontwikkeling Olympische Spelen (2011)

De ontwikkeling van een erfenis op het gebied van infrastructuur is voor veel gaststeden een groot probleem. Nu ook Nederland de ambitie heeft om de Olympische Spelen te accommoderen is het van belang om vooraf te kijken hoe er voor gezorgd kan worden dat er een zo positief mogelijk openbaar vervoersysteem voor de stad overblijft na deze Spelen. In Nederland willen zowel Amsterdam als Rotterdam de Spelen graag hosten. Sleutelbegrip in deze scriptie is dan ook legacy. Wat zoveel betekent als de erfenis die een stad op het gebied van infrastructuur overhoudt na drie weken Olympische Spelen. Hierbij is het van belang dat het aanbod aansluit op de vraag naar openbaar vervoer. Om dit op een zo goed mogelijke manier te onderzoeken wordt er hier gebruikgemaakt van een aantal referenties. In deze scriptie zal er gebruik gemaakt worden van Barcelona (1992), Amsterdam (kandidaat 1992) en Londen (2012). Hier zal er gekeken worden naar gebruik van openbaar vervoer en wat de invloed van de Olympische Spelen hierop kunnen zijn. Hierin is de integratie van deze openbaar vervoerplannen met de ruimtelijke ordening van essentieel belang. Ook duurzaamheid van de investeringen speelt hierin een belangrijke rol. Dit om nieuwe ontwikkelingen in het openbaar vervoersysteem met zo min mogelijk impact op het milieu uit te voeren. Vervolgens worden de resultaten uit deze referenties getoetst met behulp van ‘The Transit Metropolis’ van Robert Cervero (1998) en een artikel van Phillipe Bovy (2008). Als laatste zal er beschreven aan de hand van welke ingrepen de Nederlandse steden kunnen leren van voorgaande Spelen. Dit allemaal met als doel om zoveel mogelijk zinloze investeringen te voorkomen.