Seksuele diversiteit in de sport (2011)

Net als in de samenleving als geheel is homoseksualiteit aardig geaccepteerd binnen de Nederlandse sport, ook onder mannelijke teamsporters. Maar de acceptatie is kwetsbaar. In opdracht van de Alliantie Gelijkspelen en de stichting Homosport Nederland onderzocht het Mulier Instituut de samenhang tussen seksuele voorkeur en sportdeelname en de acceptatie van homoseksualiteit in de (verenigings)sport. Ook zoomden de onderzoekers specifiek in op homonegativiteit binnen mannensportteams door middel van analyses van logboekverslagen. Homonegatief gedrag is niet aan de orde van de dag in de sport, maar komt vooral en soms ook in ernstige vorm voor in mannensportteams. Zo rapporteren zes op de tien mannelijke teamsporters dat er in hun sportgroepen opmerkingen en grappen over homo’s worden gemaakt. In het bijzonder biseksuele mannen voelen zich lang niet altijd veilig genoeg om in hun sportgroep openlijk voor hun seksuele voorkeur uit te komen. Ook sporten homomannen (16%) nog altijd minder in clubverband dan heteroseksuele mannen (35%); deels voortkomend uit het bewust mijden van ‘macho’sporten. De uitkomsten ondersteunen eerder onderzoek dat het minder gaat om afkeuring van homoseksualiteit, maar vooral om gendernormatieve aanpassing. Ook onder homo’s zelf. Mannen moeten zich ‘mannelijk’ en niet ‘nichterig’ kleden en gedragen, anders zijn ze het mikpunt van spot. Vrouwen moeten juist niet te mannelijk zijn. Je mag best homo zijn in de sport, als je het maar niet te veel laat zien. Voor het realiseren van een brede acceptatie van homoseksualiteit en een homopositief klimaat binnen de wedstrijdsport is blijvende beleidsaandacht en monitoring wenselijk.